Het is verbazingwekkend wat er allemaal op het buitenterrein is te vinden. Zo zie ik een zeer verroest exemplaar van een 20th class locomotief. De locomotieven uit deze serie zijn tussen 1954 en 1957 gebouwd door Beyer, Peacock & Co. De eerste serie bestond uit 21 locomotieven welke een nummer kregen tussen de 700-720. In 1957 en 1958 werd nog een tweede serie van 40 stuks gebouwd. De locomotieven in de tweede serie kregen een nummer tussen de 721 en 760 en sloten daarmee qua nummering aan op de eerste serie. De locomotieven hebben een 4-8-2+2-8-4 indeling; in Europa beter bekend als een 2D1+1D2 indeling. (2 voorloopassen, 4 aangedreven assen, 1 achterloopas + 1 voorloopas, 4 aangedreven assen en 2 achterloopassen) Deze locomotief was destijds één van de grootste en sterkste locomotieven op het zuidelijk halfrond.
De trein in het museum droeg oorspronkelijk het nummer 717 en is gebouwd in 1957. In juli 1982 heeft de locomotief een grote revisie ondergaan en heeft toen het nummer 736 gekregen. Naast het nummer kreeg deze locomotief ook de naam Enxa. Slechts 10 van de 61 locomotieven hebben een naam gekregen waaronder dus de 736. In oktober 1992 is deze locomotief voor het laatst ingezet op het spoor. De locomotieven die niet meer werden ingezet, werden per opbod verkocht. Dusty Durrant werd naar verluid voor ongeveer US $24.000 eigenaar van deze locomotief. De locomotief kreeg een plaats in het Bulawayo railway museum die na de dood van Durrant ook eigenaar werd van de locomotief. In 2003 wordt de locomotief verplaatst naar het buitenterrein van het museum met alle gevolgen van dien.
Iets verderop zie ik naast de loods nog een stoomlocomotief uit de 11th class. Het betreft locnummer 127 die in 1918 door Montreal Locomotive Works is gebouwd. De locomotief heeft een 4-8-2 asindeling, oftewel een 2D1 indeling. (2 voorloop assen, 4 aangedreven assen en 1 achter loopas) De locomotief heeft in oktober 1961 voor het laatst gereden en staat sinds 1972 in het Bulawayo railway museum.
Weer teruggelopen naar het einde van de loods kom ik langs een aantal rijtuigen die als mijn vermoedens juist zijn, nog inzetbaar zijn. De rijtuigen zien er redelijk goed uit en staan op een spoor wat gemakkelijk vanaf de hoofdbaan te bereiken is. Het eerste rijtuig dat slechts deels op de foto staat is gemaakt door Bristol Carriage & Wagon Co in 1921. Oorspronkelijk had dit rijtuig het nummer 89169 maar later is het hernummerd naar 2602. Het rijtuig heeft 16 2e klas zitplaatsen en 16 4e klas zitplaatsen.
Het rijtuig ernaast is in 1930 gebouwd door Birmingham Railway Carriage & Wagon. Het 2de klas rijtuig heeft 5 compartimenten waar reizigers kunnen zitten. In 2006 is het rijtuig gereviseerd en werd daarna ingezet voor steam safari’s. De opbrengsten van deze ritten wordt gebruikt om andere treinen te kunnen restaureren.
Naast de bovengenoemde rijtuigen, staan er in de loods ook nog drie restauratierijtuigen. Van dit type rijtuig zijn er totaal zes gebouwd tussen 1928 en 1930 door Cravens C & W Co. De overige drie rijtuigen zijn in 1968 bij de splitsing van Rhodesia Railways in Zambia achtergebleven. Alle drie de rijtuigen hebben een eigen naam gekregen. Rijtuig 644 heet ‘Vumba’, Rijtuig 645 ‘Gwaai’ en rijtuig 646 ‘Karibi’. Ook deze rijtuigen maken onderdeel uit van de steam safari trein. Helaas is de staat van de restauratierijtuigen nogal wisselend.
De deuren van het achterste restauratierijtuig staan open en ik besluit een kijkje nemen aan de binnenzijde. Het is triest om te zien in welke staat de rijtuigen staan opgeslagen. Ramen staan nog open, stoelen ontbreken en overal zit een dikke laag stof op. Maar eerlijk gezegd had ik ook niet veel anders verwacht gezien de staat van de overige museumstukken.
